We moeten dit blog jammer genoeg openen met minder fijn nieuws. Een tijdje geleden
hebben we afscheid moeten nemen van ons lief katertje, Tommy. Tom was niet wat je een
‘aanloopkatje’ zou kunnen noemen. Hij was er namelijk al toen wij hier, nu vier jaar geleden,
zelf kwamen ‘aanlopen’. Eerlijk is eerlijk: het was niet meteen liefde op het eerste zicht.
Maar na enkele weken, heeft hij ons toegelaten op zijn territorium. En hebben wij hem
vervolgens in de armen gesloten.
Tommy was een echte jager. Hij kwam met allerlei geschenkjes thuis: vogels, salamanders,
konijntjes, ja zelfs een keer een slangetje. Voor hem was het jagen geen hobby. Gedurende
de zeven coronamaanden dat er niemand op het domein was, heeft zijn jagersinstinct
ervoor gezorgd dat hij het overleefde. Jammer genoeg is het eten van zijn prooien er meer
dan waarschijnlijk de oorzaak van dat hij besmet werd met een virus dat leukemie triggerde.
Althans, dat was wat de dierenarts ons wist te vertellen bij ons eerste bezoek, kort nadat
Tommy besloten had ons te adopteren. De meeste katjes zouden naar verluid maar een 2-tal
jaar blijven leven met die aandoening, maar Tommy was een vechtertje. Hij werd ergens
tussen de 6 en 7 jaar. Al bij al een kort kattenleven, maar wel een gelukkig leven. Hij was hier
graag. Met ons. Dat merkten we elke dag opnieuw.
Bijvoorbeeld aan hoe hij urenlang op Valérie’s buik kon slapen. Hoe hij zich kon laten
verwennen door ons, maar ook door de vele gasten die zijn vertrouwen wisten te winnen. En
aan hoe hij omging met zijn jongere vriendje, Jerry. Het was vaak ontroerend om te zien hoe
Tommy Jerry onder zijn hoede nam. Om te zien hoe ze samen speelden, en soms ook
vochten. Hoewel we niet in zijn hoofd kunnen kijken, voelen we dat Jerry zijn kameraadje
mist. En dat doet extra pijn natuurlijk. Het brengt er ons toe te overwegen om ons huis en
ons hart open te stellen voor een nieuw bewonertje.
Maar dat gaan we niet overhaasten. Eerst willen we ons nog een drietal maanden volledig
focussen op het goed onthalen van onze gasten. Zien, horen en voelen dat zij het hier naar
hun zin hebben en hier tot rust komen, geeft ons enorm veel voldoening. En het geeft ons de
energie om verder te werken aan dit naaktparadijsje. We zijn nu al geregeld aan het
brainstormen over welke aanpassingen en verbeteringen we de komende winter willen
doorvoeren!
Wil jij niet wachten tot 2025 om Finca Soñada te (her)ontdekken? Wil jij ook in alle naakte
vrijheid genieten van de Spaanse zon? Neem dan hier een kijkje naar de beschikbaarheden
voor de komende weken. Wacht niet te lang, want er
zijn niet zo veel gaatjes meer in onze agenda en medio oktober gaat onze poort dicht tot in
maart ‘25!
Un abrazo,
Luc y Valérie
