Tien maanden geleden, op maandag 29 juni ’20, en meer dan drie maanden later dan gepland kwamen we eindelijk aan in wat onze nieuwe thuis moet worden. We hadden onze tijd genomen voor de reis en bleven twee keer overnachten wat de trip meteen een fijn vakantiegevoel gaf. Bij aankomst werden we enthousiast onthaald door onze buur, de Welshman Dennis, die ons plechtig de sleutels van de poort en het huis overhandigde. Hij had daarbij een ietwat vreemde blik in de ogen die we enkele ogenblikken later zouden begrijpen.
De aanblik bij het openen van de poort was immers behoorlijk ontnuchterend…Het domein was 7 maanden lang onbeheerd gebleven en dat had zo zijn gevolgen… De tuinen en terrassen waren helemaal overwoekerd met manshoog onkruid en het puin van enkele omgevallen bomen was nog niet opgeruimd, laat staan dat de schade hersteld was. De droom leek nu al uit te draaien op een nachtmerrie!
Eerlijk? We hebben er geen seconde aan gedacht om terug in onze wagen te springen en heel het project af te blazen. Maar we hebben toch enkele keren moeten slikken. De eerste dagen en weken wisselden hoop en wanhoop elkaar af, maar we konden mekaar toch telkens weer voldoende oppeppen om de volgende taak aan te pakken. Bovendien konden we rekenen op enkele buren die zo vriendelijk waren om ons te komen helpen, niet in het minst Nick, Sergio en Dennis die ons bovendien de eerste week al trakteerde op een welkomst BBQ. Hierbij konden we meteen kennismaken met een paar andere fijne buren!
De dagen werden weken en de weken werden maanden. Langzaam maar zeker konden we Finca Soñada terug tot leven wekken. Gelukkig was het huis zelf pico bello achter gelaten. De gastenkamers waren door de vorige eigenaars erg mooi gerenoveerd en klaar voor gebruik. We konden ons dus voornamelijk toeleggen op het ‘opblinken’ van de rest van het domein. We beperken ons hier tot enkele voorbeelden: het tennisterrein werd volledig gerenoveerd, de garage werd opgeruimd en heringericht, het kippenhok en de stallen werden omgevormd tot een wellness ruimte, tuinmuren werden hersteld en voorzien van een enkele lagen witte verf, puin werd geruimd, de poort werd vervangen, de buitenverlichting en al het hekwerk kregen een nieuw kleurtje, de terrassen werden aangepakt met de hogedrukreiniger, de schommel kreeg een nieuw plek, we bouwden een petanque terrein, het zwembad werd gereanimeerd, het solarium – sombrarium en het ontbijtterras werden vernieuwd, een parking werd ingericht, bomen en hagen werden gesnoeid, het huis werd van binnen en van buiten geschilderd, er werden nieuwe ramen en een porte-fenêtre gestoken, enzovoort.
Het waren lange dagen en korte nachten, maar het was ongelooflijk prettig en motiverend om dag na dag te zien hoe het domein z’n oude glans herwon. En gaandeweg konden we ook onze eigen accenten toevoegen. Zo vonden we een mooi plaatsje voor Joke, onze mascotte en speels symbool van onze liefde voor het naturistische leven. Ook de klok uit Hoegaarden, de maskers uit Kameroen en de Grenspaal van Adi Steurbaut (‘de man die de wolken kleurt’) kregen een prominente plek. Enkele tripjes naar de tuincentra in Muro leverde de nodige planten en bloemen om het geheel verder op te fleuren.
We hebben de laatste maanden ook onze eerste gasten mogen verwelkomen. Toegegeven, we waren best wel nerveus. Hadden we niets vergeten? Was het wel schoon genoeg? Zouden de nieuwe ligzetels wel in de smaak vallen? Gaan ze de omgeving wel mooi vinden? Allemaal zorgen om niets. Onze eerste gasten waren lieve, toffe mensen met wie we al gauw konden connecteren. Hoe leuk om te zien dat deze plek en het gefluit van de vogeltjes ook op hen een helend en rustgevend effect heeft! En wanneer een stel na een halve dag komt vragen of ze hun verblijf mogen verlengen…dan weet je dat het goed zit, toch?!
Je hebt het inmiddels begrepen: onze droom is werkelijkheid geworden en wij zijn er helemaal klaar voor om jou en je geliefde te verwelkomen. Nog even niet met een handdruk en een knuffel, jammer genoeg. Maar wel met een oprechte glimlach en een groot hart!
Un abrazo,
Luc y Valérie
